Hollen en stilstaan

Waar de één het druk heeft en tot over zijn oren in de business zit, wacht de ander op nieuwe opdrachten, een baan of gewoon een zinvolle bezigheid. De coronacrisis en de opgelegde regeringsmaatregelen zorgen voor grote verschillen in de werkdruk in organisaties. Het heeft er bijvoorbeeld toe geleid dat veel dienstverlenende organisaties hun orderportefeuille zagen slinken. Gegunde opdrachten worden geschrapt of naar een ander tijdstip in het najaar of het volgende jaar doorgeschoven. Dit heeft weer effect op de objectieve en subjectieve werkbelasting van medewerkers van die dienstverlenende organisaties.

Zo sprak ik laatst een deelnemer die aangaf dat zijn collega-planners het in maart plotseling druk hadden met het organiseren van de veranderende orderstroom. Tegelijkertijd waren er collega’s van de buitendienst die noodgedwongen meer thuis zaten en die moesten wachten tot zij weer aan het werk mochten gaan. Waar de ene collega het druk had met regelen, zat de ander juist duimen te draaien. Door de onthulling van deze deelnemer ben ik zelf ook gaan reflecteren op het effect dat corona op mijn werkbeleving heeft. Als assessment adviseur kan ik op mijn werklocatie ‘gewoon’ een deelnemer ontvangen en voelt dit voor mij als business als usual. Toch merk ik ook dat de afgelopen periode de uitvoering van onze assessments een hele andere flow heeft dan voor corona. Het is meer hollen of stilstaan! Ondanks deze objectieve constatering ervaar ik gevoelsmatig dat ‘het hollen en stilstaan’ soms een negatief effect op mijn gemoedstoestand heeft.

In de twijfelmodus schieten

Op zich is het niet erg dat er veranderingen zijn in mijn workload. Ik merkte kortgeleden wel dat wanneer dit een langere tijd het geval is, dat ik af en toe in de twijfelmodus neig te schieten. Vooral in periodes waarin ik het gevoel heb niets te kunnen doen en dan thuis zit, kan ik mij enigszins verloren en nutteloos voelen. Het gebrek aan sociaal werkcontact en een minder continue flow in werk kan dan invloed hebben op mijn energiehuishouding. Als denker ben ik dan geneigd ‘in mijn hoofd te gaan zitten’, zelf allerlei zaken te overdenken over hoe het nu precies zit en wat ik kan doen om in werkgericht opzicht actief bezig te zijn. Het ‘hollen en stilstaan’ heeft voor mij als dienstverlenend persoon tot gevolg dat ik het gevoel heb minder productief te zijn en dat ik geen toegevoegde waarde aan de organisatie lever. Hoewel de oorzaak van dit proces soms door externe omstandigheden (de coronacrisis) wordt veroorzaakt, heb ik als zelfkritisch persoon soms wel een oordeel over mijzelf in hoe ik hierin handel: ‘Ik doe het niet goed. Ik móet zichtbaar zijn, want anders verlies ik het contact met én de waardering van anderen’.

Dragen, doorleven en richting geven

Rationeel gezien weet ik mijn belemmerende gedachtenpatronen wel te onderkennen en te duiden. Toch is het soms lastig om deze daadwerkelijk te doorbreken. Door het schrijven van deze blog en door recentelijk mijn gedachten en gevoelens met een collega-trainer te delen, realiseer ik mij dat ‘het stilstaan’ ook iets is wat nodig is om adequaat richting te kunnen geven aan ‘mijn-zijn’. Dat ik mijzelf de ruimte mag gunnen om het gevoel van leegte, pijn en verdriet te dragen en dit te doorleven. Dat ik mijzelf permissie geef dit met anderen te delen. Dat deze worsteling met mijzelf nodig is om het momentum te pakken om weer in beweging te komen, persoonlijke (ontwikkel)doelen te stellen en van daaruit productief te zijn. Al met al stelt het leren-dragen, het doorleven en het delen van de impact die de coronacrisis op mijn gemoedstoestand heeft, mij in staat om persoonlijk leiderschap te nemen.

The bottom line

In het kort komt het er dus op neer dat er meer ruimte ontstaat, zodra je meer in staat bent om te reflecteren op hoe je je verhoudt ten opzichte van situaties en je bewuste en onbewuste reacties daarop. Meer ruimte voor nieuwe inzichten en nieuwe keuzemogelijkheden. Door dit bijvoorbeeld nu met jou te delen of met mijn collega. Dat delen is in die zin ook een soort van stilstaan. Maar dan een manier om daarna zonder onrust in mijn hoofd en lijf te kunnen hollen. Dus misschien ben je een van de velen die nu maar doorgaan en doorgaan en zichzelf geen tijd gunnen even te voelen hoe het nu is. Of misschien juist op werk aan het wachten zijn. Ik gun het jou dat je er even bij kunt zijn. Dat je kunt doorvoelen wat er is en van daaruit richting kunt vinden.


Meer lezen over onze assessments? Klik dan hier.